dobry początek zacznę od truizmu. Każdy z nas od czasu do czasu staje przed podjęciem ważnych decyzji, zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Coraz częściej marzy nam się, żeby zostać przedsiębiorcą. Założyć własną firmę i pracować dla siebie. Ja przeszłam tę drogę i jestem często pytana, jak jest po tej drugiej stronie. Czy ten świat po drugiej stronie lustra jest lepszy, ładniejszy, prostszy? Dzisiaj nie wiem.

Wolność a pewność jutra
Światy pracownika najemnego i przedsiębiorcy, tak jak wszystko, mają swoje blaski i cienie. Po wielu latach bycia pracownikiem, wiem, że jako pracownik nie masz wolności, ale dopóki ktoś ci płaci pensję, masz pewność, że wpłynie. Niemal po tylu samo latach bycia przedsiębiorcą, zyskujesz wolność, ale tracisz pewność, bo nic nie wpłynie, jak sam nie zarobisz. Wecie, jaki jest najtrudniejszy moment bycia przedsiębiorcą? To dzień, kiedy zatrudniasz pierwszą osobę i bierzesz odpowiedzialność za jej dochód. Ja budziłam się w nocy spocona i w panice, że nie będzie na pensję. Nie dla mnie i dla mojej rodziny, a dla osoby, która oddała ci swoją wolność i zaufała, że będzie miała pewność wynagrodzenia za pracę. Rozwijamy ten swój biznes i stajemy się człowiekiem orkiestrą. „Robimy bokami”, kosztem snu, rodziny, relacji czy swojego hobby. Już nie wiemy, czy pracujemy w domu, czy mieszkamy w pracy. Bardzo często, żeby mniej pracować, oddajemy prace administracyjne, a sprzedaż zostawiamy sobie, czyli tworzymy koszt stały, niezależny od sprzedaży, na który musimy zarobić. Drugi model, to zatrudnienie handlowców na prowizji, czyli generujemy koszt zmienny, czyli zależny od sprzedaży, marząc, że oni nam przyniosą wpływy, czyli klientów. Oznacza to, że dzielimy się zyskiem, przed poniesieniem kosztów. Jeszcze innym sposobem rozwoju biznesu jest tzw. out sourcing, czyli czasowe korzystanie z firm zewnętrznych, takich jak agencje reklamowe, specjaliści od e-marketingu, czy biura finansowe. To także będzie nasz koszt stały, więc ponownie, to my musimy znaleźć nabywców naszego produktu czy usługi. Czasami zaczynamy na pół gwizdka, tak po godzinach, dodatkowo, a jak czujemy wiatr, bo nam dobrze idzie, to kusi nas stworzenie własnego biznesu. Rzucamy stały etat i… zaczynamy generować coraz większe koszty, aby uzyskać zadowalającą nas skalę przychodu, bo pensji już nie mamy, a rachunki i zobowiązania nie znikają. I wsiadamy do tego diabelskiego koła, żeby po kilku latach doświadczeń marzyć o pewności wpływu pensji na konto i zatęsknić za etatem.

Po wielu latach bycia pracownikiem, wiem, że jako pracownik nie masz wolności, ale dopóki ktoś ci płaci pensję, masz pewność, że wpłynie. Niemal po tylu samo latach bycia przedsiębiorcą, zyskujesz wolność, ale tracisz pewność, bo nic nie wpłynie, jak sam nie zarobisz.

Raz z górki, wiele razy pod górkę
Ja, w swojej ponad 30-letniej drodze zawodowej przeszłam poczucie wolności, załamanie i bankructwo, tęsknotę za etatem, prosperitę i pasmo sukcesów, znów załamanie, żeby osiągnąć etap tzw. „just enough”, czyli „iść”, zamiast „biec z zadyszką”. Doszłam do wolnego zawodu i… zostałam wolnym jak ptak trenerem freelancerem, autorem książek, mówcą motywacyjnym, a czasem nawet coachem, choć to najmniej lubię. Nikogo nie zatrudniam i nie podejmę już takiego wyzwania…Czy ja Was zniechęcam do własnego biznesu? Nie, tylko uprzedzam, ze potrzeba dużo siły, wiary i umiejętności podnoszenia się z kolan i marszu dalej.

Dziś mam wolny zawód – szkolę, piszę, przemawiam, jestem coachem, sprzedając swoje doświadczenie, wiedzę i ekshibicjonizując sukcesy i porażki. Tylko żeby to się mogło tak zadziać, przeszłam ponad 30 lat drogi zawodowej… i nie zawsze było z górki.

Zanim zdecydujesz się więc na zostanie przedsiębiorcą posłuchaj tych, którzy odnieśli sukces, pogadaj z tymi, co doznali porażki i przyjrzyj się tym, którzy byli raz na górze, a raz spadali głową w dół, nie mając pewności czy czy w ogóle podczepieni do jakiejś liny.

Podejmij ryzyko
No dobrze, ale Ty wierzysz, że będziesz wśród tych, którym się uda i bardzo dobrze! Startuj, próbuj, doświadczaj, otwieraj szampany, upadaj, wstawaj, a co najważniejsze: zawsze idź dalej i nie wyciągaj żadnych lekcji, z historii, o historii wiadomo tylko tyle, że nigdy nikogo i niczego nie nauczyła. Każda sytuacja jest inna i rozpatruj ją, tak jakby przeszłości nie było, a tylko przyszłość.

Pomysłów nigdy dość
Moje doświadczenia jako trenera przedsiębiorców i doradcy biznesowego pokazują, że to, czego nigdy nie brakuje, to pomysły, które po pojawieniu się szybko, bardzo chętnie chcemy realizować. Rwiemy się, żeby biec! A ja pytam, dokąd chcesz dobiec? Skąd wiesz, że droga, po której chcesz pędzić, jest dobra? Po czym poznasz, że jesteś na właściwym miejscu? I tutaj zaczynają się schody… Oczywiście większość osób odpowiada wtedy, że biegną po kasę, szmal, forsę, mamonę, czy jak tam nazwiesz pieniądze. Dzisiaj sukces liczy się w pieniądzach. Masz kasę, to jesteś, nie masz – to cię nie ma. Absolutnie nie chcę obrzydzać nikomu bogactwa i pozbawiać radości z posiadania pieniędzy. Leć, leć po kasę, tylko gdzie ona leży? Gdzie jest Twój Fort Knox i jak znaleźć do niego drogę?

W swojej ponad 30-letniej drodze zawodowej przeszłam poczucie wolności, załamanie i bankructwo, tęsknotę za etatem, prosperitę i pasmo sukcesów, znów załamanie, żeby osiągnąć etap tzw. „just enough”, czyli „iść”, zamiast „biec z zadyszką”.

Analizuj i wyznacz drogę
Zatem zanim wystartujesz i podejmiesz jakąś drogę do celu, powinieneś określić, którędy chcesz biec. Zanim jednak zrobisz pierwszy krok, powinieneś rozejrzeć się, gdzie znajdujesz się dzisiaj – czyli poznać otoczenie i innych zawodników, ale także przejrzeć się w lustrze i zobaczyć, w jakim stopniu jesteś przygotowany do biegu. Proponuję, żebyś przed startem zrobił remanent w zakresie tego, czym dysponujesz i co cię otacza. Na tej podstawie łatwiej wyznaczyć drogi, jakimi będziesz biegł. Właśnie do takiego remanentu służy analiza SWOT i z tym wiąże się jej fantastyczna rola, jaką jest planowanie właściwych działań (z naciskiem na słowo WŁAŚCIWYCH). Bo co to znaczy właściwych? Takich, które z dużym prawdopodobieństwem doprowadzą nas tam, gdzie chcemy się znaleźć.

Beata Borucka